Κάπου στα Εξάρχεια..

Γεια σας παιδιά!Παει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα αλλά σήμερα ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω επιτέλους αυτό το ρημαδεμενο πισι!

Σήμερα,5 Δεκεμβρίου του 2011,3 χρόνια μετά τον θάνατο ενός παιδιού,ενός παιδιού πάνω κάτω στην ηλικία μας το γεγονός μοιάζει ήδη θολό στις μνήμες πολλών!

Θυμάμαι ακριβώς την αντίδραση μου όταν διάβασα στο ίντερνετ τι είχε γίνει,διάβαζα τα γράμματα,τις λέξεις,τις φράσεις και τις προτάσεις και μετά τις ξαναδιάβαζα ξανά και ξανά.Νεκρό παιδί απο σφαίρα αστυνομικού...

Δεν το πίστευα,δεν το πίστευε κανείς μας.

Όλοι νιώσαμε την ανάγκη να ξεσπασουμε,να φωνάξουμε για την φρίκη που νιώσαμε έστω και στην σκέψη αυτής της πράξης,να εναντιωθούμε στο κατεστημένο αυτής της κοινωνίας-αν λέγεται κοινωνία πλέον-.

Για πολλούς βέβαια ο χαμός του Αλέξη δεν ήταν πάρα μόνο απλά μια αφορμή για να εκφράσουν με ανούσιο και λανθασμένο τρόπο την οργή τους προς την κοινωνία διαλύοντας και φθείροντας την περιουσία συνανθρώπων τους...Με τις κατακερματιστικες πράξεις τους αλλοτρίωσαν αυτό που όλοι έπρεπε να εστιάσουμε-τον χαμό του παιδιού- και έδωσαν σημασία στην καταστροφή και στην ακόμη μεγαλύτερη διαφθορά!

Δεν θέλω όμως να σκέφτομαι έτσι,δεν θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.Θέλω να πιστεύω-και το κάνω η αλήθεια είναι-οτι μέσα μας ακόμα το σημάδι από εκείνη την μέρα δεν έχει φύγει,και δεν θα φύγει,γιατί πολύ απλά ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί να ξεχαστεί...

Γι αυτό και αύριο θα βγούμε όλοι μαζί στους δρόμους για να δείξουμε την απέχθεια μας προς τέτοια γεγονότα όπως εκείνο της 6ης Δεκεμβρίου και αποδείξουμε πως όντως κάποια ιδανικά,όπως τα όνειρα η ελευθερία και η αγάπη για ζωή είναι πολύ δυνατά...

Θέλω να κλείσω λέγοντας πως δεν ξέρω γιατί πραγματικά ήθελα να γράψω γι αυτό το συμβάν και ειδικά σήμερα που το αναφέρουν όλοι και το θυμούνται σαν να είναι μια απλή συνήθεια των τριών τελευταίων χρόνων...

Απλά όλο αυτό,όλα αυτά τα λόγια,είναι λίγα....είναι πολύ λίγα μπροστά σε εκείνη την νύχτα,μπροστά σε εκείνο τον άδικο θάνατο.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ! 6-12-08!