Κλουβι

Κλουβί.Νιώθω σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα κλουβί.Όσο κοινότυπο ή ρομαντικό κι αν ακούγεται,θέλω πολύ "να ανοίξω τα φτερά μου".Να φύγω απο εδώ.Υπάρχουν στιγμές που νιώθω οτι πραγματικά το έχω ανάγκη να φύγω.Να αποκτήσω καινούργιες εμπειρίες,να ζήσω μια άλλη καθημερινότητα.Να ακούσω κι άλλες ιδέες,να αφουγκραστώ νέες αντιλήψεις και να πιστέψω σε άλλα ιδανικά.Να αλλάξω.

Δεν ξέρω,μπορεί όλα αυτά να είναι μέσα στο μυαλό μου,να μην υπάρχουν,να είναι απλα κυνικές σκέψεις ενός λυκειόπαιδου που απλά περιμένει και προσμονεί μια "καινούργια"  -καλύτερα μάλλον,διαφορετική- ζωή.Όπως και να χει,ακόμα κι αν είναι μια απλή ψευδαίσθηση και ένα παραμύθι όλο αυτό,θέλω να το πιστέψω,γιατί μόνο αυτό μου δίνει το έναυσμα  να προσπαθώ κάθε μέρα όλο και πιο πολύ...

Προς το παρόν όμως,είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν αυτές οι σκέψεις,έχουμε 1 χρόνο ακόμα για να γίνουν αληθινές.

Που θα πάει όμως,θα περάσω αυτό το βουνό που στέκεται μπροστά μου-που δεν αμφιβάλλω,δεν ειναι πάντα δυσάρεστο,εχει και υπέροχες στιγμές- και θα δώ την άλλη πλευρά,θα δώ τον ήλιο!

Μέχρι τότε...μπορώ έστω να το ονειρεύομαι.