Το τέλος,ποτέ δεν το νικάμε, πάντα έρχεται-εκεί που δεν το περιμένουμε-.
Όταν κάτι είμαστε έτοιμοι να το εξευτελίσουμε, σίγουρα είναι προτιμότερο να το τελειώσουμε. Τουλάχιστον έτσι, συνεχίζει να υπάρχει μέσα μας η όμορφη πλευρά,ζει ακόμα.
Δεν ξεχνάω,δεν ξεχνάμε.
Θέλω να θυμάμαι τα όμορφα, αυτά που εξαιτίας τους δάκρυσα αλλά τα δάκρυα μου ήταν γλυκά,σαν ζάχαρη.
Κι όμως,δεν είναι εύκολο,το μίσος-και οι αναμνήσεις μάλλον!- έρχονται από εκεί που δεν έχεις προφυλαχθεί και επιτίθενται στα αδύναμα σημεία.
Ακόμα και όταν λες ότι θα το κατάπολεμήσεις,θα ξαναρχίσεις από την αρχή,θα τα φτιάξεις όλα οπως πριν..τότε,τότε είναι που δεν μπορείς.Γιατί κάτι έσπασε,και δυστυχώς άμα σπάσει δεν ενώνεται, αλλά και να ενωθεί δεν παύει να είναι σπασμένο.
Κάθε στιγμή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι εκεί για να στο υπενθυμίσει (..)
Oι αναμνήσεις -καλώς ή κακώς- είναι κομμάτι του εαυτού μας και είναι αυτές που μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε τώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ;*
Ακριβώς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αναμνήσεις δεν διαγράφονται, αλλά και να διαγραφόντουσαν δεν νομίζω να τις έσβηνα!
Καληνύχτα:):*
http://www.youtube.com/watch?v=3PCuEfiDeEQ
ΑπάντησηΔιαγραφή