Ένα δάκρυ κυλάει..και είναι καυτό γιατί πονάει..

Βαρέθηκα να γράφω για τον πόνο ...για την απελπισία,για τις αγάπες χωρίς ανταπόκριση,για τα μονοπάτια χωρίς γυρισμό και για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες..

Κι όμως ξέρω ότι ποτέ δεν θα σταματήσω να γράφω για αυτά..τα έχω νιώσει,τα έχω ζήσει,τα έχω εξυμνήσει και τα έχω αγαπήσει...ναι τα έχω ακόμα και αγαπήσει..

Είναι κομμάτια του εαυτού μου..κομμάτια της ψυχής μου,έχουν διαμορφώσει το χαρακτήρα μου και δεν λυπάμαι γι αυτά!Έχω μάθει από αυτά τα κομμάτια και συνεχίζω να μαθαίνω κάθε μέρα που συναντάω και ένα καινούργιο...

Μπορεί να με έχουν στεναχωρήσει..αλλά σίγουρα έχω κερδίσει,γιατί τουλάχιστον τα έχω ζήσει!
Άλλωστε όπως λένε και οι μεγαλύτεροι,τις περισσότερες φορές ..στο τέλος της ζωής μας,τα μόνα που αξίζουν και δεν μπορεί να μας τα κλέψει κανείς..είναι οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες μας!

Γιατί να θέλουμε τόσο πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους?Μας ελκύουν με έναν απερίγραπτο τρόπο και εντελώς ανεξήγητο..Γίνονται έμμονη ιδέα!

Το να τριγυρίζει κάποιος/α συνέχεια στο μυαλό σου είναι πραγματικά επώδυνο..αλλά συγχρόνως τόσο όμορφο!Πόσες φορές έχει τύχει σε όλους μας να προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε και να μην μπορούμε επειδή φέρνουμε στο μυαλό μας την εικόνα του/της που μας έχει συνεπάρει?

Και όταν σε κοιτάει..απλά σε κοιτάει ή σε αγγίζει νιώθεις όλον τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια σου.Απλά είσαι αλλού..ταξιδεύεις ψηλά στον ουρανό,με τον κίνδυνο βέβαια να προσγειωθείς στον πάτο απότομα..

Όμως μόνο και μόνο η στιγμή αξίζει...

Ο καθένας το ονομάζει όπως θέλει..εμένα θα μου επιτρέψετε να το ονομάσω έρωτα!
Μπορεί αυτό το θαυματουργό συναίσθημα να με έχει ρίξει τόσες φορές κάτω..αλλά δεν παύω να πιστεύω ότι μετά έχω ξανασηκωθει στα πόδια μου..και με έχει ανεβάσει πολύ ψηλά..Όσες επιτυχίες και αποτυχίες μας αποφέρει..ο έρωτας δεν σταματάει ποτέ να είναι ακαταμάχητος..

'Cause everything is never as it seems..!

Γιατί υπάρχουν κανόνες?Για το πως θα ζεις..το τι θα κάνεις..αλλά για το ποιους "πρέπει" να αγαπάς?Αυτό είναι το αποκορύφωμα!

Το σύστημα που κυριαρχούσε από παλιά για το ποιους έχουμε καθήκον να αγαπάμε και να τιμάμε μας τέλειωσε!Ο,τι δίνεις παίρνεις,και θα έλεγα κι ολας ότι αυτό είναι και το πιο δίκαιο!Ποιος ο λόγος να χρειάζεται να αγαπάς κάποιον μόνο και μόνο επειδή είναι γονέας ή συγγενής σου ενώ στην πραγματικότητα δεν τον ενδιαφέρει καν αν υπάρχεις?
Ας συνειδητοποιήσουμεε πλέον ότι η αγάπη δεν είναι θείο δώρο..και δεν δίνεται,δεν χαρίζεται..αλλά κερδίζεται!Κερδίζεται με την αξία,τον κόπο και τα δάκρυα που έχεις ξοδέψει για κάποιον!
Μην εξευτελίζουμε το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου,την αγάπη..Μπορούμε απλά να αποδεχτούμε την "έλλειψη" κάποιου σημαντικού κομματιού της ζωής μας και να πάμε παρακάτω..μόνοι μας,με την αξιοπρέπεια μας..

Ή του ύψους ή του βάθους!

Όταν έρχεται η στιγμή που πραγματικά χρειάζεσαι την βοη8εια κάποιου ή κάποιων για να ξεπεράσεις διάφορες καταστάσεις..τότε συνωμοτεί όλο το σύμπαν και κανείς δεν σε καταλαβαίνει!

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι καλύτερα να μην υπήρχαν άλλοι!να ζούσε ο καθένας μόνος του..αλλά μετά από κλάσματα δευτερολέπτων το παίρνω πίσω...

Γιατί όπως και να το κάνουμε είμαστε τόσο αδύναμα όντα που εξαρτουμαστε κατά τεράστιο ποσοστό από τις συναισθηματικές μας ανάγκες..δηλαδή ουσιαστικά από τις σχέσεις μας με τον έξω κόσμο!

Όπως θα έλεγε κανείς,το να διατηρείς καλή σχέση με όλους,είναι δύσκολο κατόρθωμα...!Όμως είναι άραγε αυτό το ζητούμενο?Σε τι θα σε βοηθήσει να είσαι καλός με όλους και στην ουσία εκεί που τους χρειάζεσαι να μην είναι κανένας εκεί?

Δεν υποστηρίζω βέβαια το αντίθετο..το να είσαι εχθρικός και να αγαπάς μόνο τον εαυτούλη σου...

Την μέση λύση ζητάω..αλλά τελικά είναι πολύ δύσκολο να την ανακαλύψω!

Οι φυσιολογικές συνθήκες έχουν εξαλειφθεί...ή του ύψους ή του βάθους πλέον έχουμε γίνει!