Παραμυθάδες!

Είναι τραγικό μερικές στιγμές να αισθάνεσαι  τόσο στεναχωρημένος σε σημείο να μην μπορείς καν να το παραδεχτείς.
Ακόμα χειρότερο είναι να παραμυθιαζεις τον εαυτό σου ότι δεν είσαι!


Δεν ξέρω, εγώ τουλάχιστον αυτήν την φορά το είδα αλλιώς.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα ξαναζήσω το παραμυθάκι και την προσποίηση του "είμαι τέλεια".
Το ξέρω, έπεσα, μπορεί να πέσω κι άλλο, αλλά το παραδέχομαι...και γι αυτό ακριβώς ξέρω ότι θα ξανασηκωθώ.

Πόνος, οργή, αγάπη, στεναχώρια...δεν ξέρω ποιο υπερτερεί πραγματικά.

Είναι δύσκολο να πονάς,και ακόμα δυσκολότερο όταν ξέρεις οτι πονάνε και οι άλλοι.
Και το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές νιώθεις οτι δεν μπορείς να σταματήσεις και ούτε καν να ελέγξεις τον πόνο αυτό.


Όλα μπερδεμένα. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, είσαι καλά...και μετά από λίγο μπαμ έκρηξη -ναι δεν είσαι καλά!-.

Όμως ξεφυτρώνει μια ηλιαχτίδα.. μπορεί να αποδειχθεί σπίθα και να εξελιχθεί σε πυροτέχνημα...
μπορεί όμως να προμηνύει και την έλευση του ηλίου...

Τώρα είναι νύχτα,γι αυτό κάτι μου λέει οτι θα δω την πιο όμορφη ανατολή!