Paradise*

Περνάνε οι μέρες,χωρίς να το καταλαβαίνεις.Προχωράς κανονικά,συνεχίζεις,το νιώθεις ότι πράττεις σωστά!
Όμορφο αυτό ε?Να σιγουρεύεσαι μέρα με την μέρα για τον εαυτό σου ότι επιτέλους έκανες το καλύτερο -και να μην λες ότι θα γινόταν αυτό κι αυτό και τα 1000 επιπλέον αν είχες πάρει άλλη απόφαση!-

Παίρνεις,δίνεις..χωρίς να το απαιτείς και να το επιδιώκεις.

Επιλέγεσαι,επιλέγεις..γιατί αν το σκεφτείς καλύτερα,όλη η ζωή σου είναι μια σειρά επιλογών.
Σε βοηθάνε, βοηθάς.. χωρίς να το συνειδητοποιείς στην κάθε μέρα πράξη.

Στεναχωριέσαι,στεναχωρείς.. αλλα μετά το μετανιώνεις,ελπίζοντας να μην είναι αργά.
Πληγώνεσαι,πληγώνεις.. χωρίς να ξέρεις το γιατί,αλλά στο τέλος πάντα κατι αποκομείς.

Τιμωρείσαι,τιμωρείς..γιατί όρια υπάρχουν και είναι σωστό να τηρούνται.
Εκδικείσαι,εκδικείς...γιατί κατά βάθος προσπαθείς να απαλύνεις τον πόνο σου.
Προστατεύεσαι,προστατεύεις...όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το αισθάνεσαι.
Σ'εμπιστεύονται,εμπιστεύεσαι.. με ρίσκο να τα χάσεις όλα.

Αγκαλιάζεσαι,αγκαλιάζεις..γιατί μέσα από αυτό παίρνεις δύναμη κι εσύ.
Σ'ερωτεύονται,ερωτεύεσαι...καταρρίπτοντας μύθους και υποσχέσεις!
Αγαπιέσαι,αγαπάς....(?)    αγαπάς,γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς,αγαπάς γιατί μόνο έτσι αισθάνεσαι ότι οι λέξεις παίρνουν διάσταση και αξίζουν..!

Παραμυθάδες!

Είναι τραγικό μερικές στιγμές να αισθάνεσαι  τόσο στεναχωρημένος σε σημείο να μην μπορείς καν να το παραδεχτείς.
Ακόμα χειρότερο είναι να παραμυθιαζεις τον εαυτό σου ότι δεν είσαι!


Δεν ξέρω, εγώ τουλάχιστον αυτήν την φορά το είδα αλλιώς.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα ξαναζήσω το παραμυθάκι και την προσποίηση του "είμαι τέλεια".
Το ξέρω, έπεσα, μπορεί να πέσω κι άλλο, αλλά το παραδέχομαι...και γι αυτό ακριβώς ξέρω ότι θα ξανασηκωθώ.

Πόνος, οργή, αγάπη, στεναχώρια...δεν ξέρω ποιο υπερτερεί πραγματικά.

Είναι δύσκολο να πονάς,και ακόμα δυσκολότερο όταν ξέρεις οτι πονάνε και οι άλλοι.
Και το αστείο είναι ότι τις περισσότερες φορές νιώθεις οτι δεν μπορείς να σταματήσεις και ούτε καν να ελέγξεις τον πόνο αυτό.


Όλα μπερδεμένα. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, είσαι καλά...και μετά από λίγο μπαμ έκρηξη -ναι δεν είσαι καλά!-.

Όμως ξεφυτρώνει μια ηλιαχτίδα.. μπορεί να αποδειχθεί σπίθα και να εξελιχθεί σε πυροτέχνημα...
μπορεί όμως να προμηνύει και την έλευση του ηλίου...

Τώρα είναι νύχτα,γι αυτό κάτι μου λέει οτι θα δω την πιο όμορφη ανατολή!

To be continued

Ρουτίνα, καθημερινότητα.... αχ τι καλά!Να μαστέ πάλι στα ίδια!
Μια βδομάδα ξεκούρασης και τώρα πάλι πίσω στις συνήθειες μας!

Όχι ότι δεν είναι όμορφες και αυτές,όμορφες είναι,πολύ ιδιαίτερες και με τον δικό τους τρόπο ξεχωριστές!Είναι αυτές που μας συντροφεύουν κάθε μέρα...

Μας ανεβάζουν,μας κατεβάζουν,αλλά είναι εκεί δίπλα μας.

Είμαι χαρούμενη λοιπόν και για αυτές και για τις άλλες τις διαφορετικές.

Απ όλες αποκομίζουμε στοιχεία,σκοπός είναι να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά.

Κάθε μέρα,αγωνιώ για να κατακτήσω κι άλλο ένα κομμάτι του παζλ...

Κάποια στιγμή θα το συμπληρώσω πιστεύω!:)

Τι να πεις!

Δεν ταιριάζουμε με όλους!Είναι αδύνατο να είμαστε με όλους καλά!
Από την φύση μας ταυτιζόμαστε πιο πολύ με συγκεκριμένους ανθρώπους.Μας ελκύουν φιλικά ή ερωτικά -δεν έχει νόημα- και θέλουμε ασυναίσθητα να βρισκόμαστε μαζί τους!
Δεν μπορώ να συνυπάρχω με κάποιον-α που είμαστε αντίθετοι.
Αντίθετοι στον χαρακτήρα,στα ενδιαφέροντα,στην συμπεριφορά στα πάντα.

Και να προσπαθήσει  κανείς δηλαδή,θα το κάνει για λίγο και μετά δεν θα έχει άλλο κουράγιο και άλλη διαθέση για να συνεχίσει.Απογοητεύεται.

Τι να κάνουμε,δεν φταίμε "εμείς",δεν φταίνε "αυτοί".
Η αλήθεια είναι ότι δεν φταίει κανείς μας,απλά δεν είμαστε "εμείς" για αυτούς και "αυτοί" για μας!
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς,

-Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ-