I'm alive..

Μα είναι ζωή..είναι έκφραση..ένα ταξίδι συναισθημάτων ...

Δεν ξέρω τι να πρωτοπω για τον σύγχρονο χορό...γιατί πολύ απλά δεν περιγράφεται με λόγια...είναι ένα σύνολο της ύπαρξης του καθενός!Μέσα από τον χορό ανακαλύπτεις τον εαυτό σου καλύτερα..δίνεσαι με την καρδια σου,εκφράζεις τα συναισθήματα και το παθός σου!

Όταν χορεύεις δεν σκέφτεσαι,αισθάνεσαι μόνο!

Ξεκινάς..και τα πόδια σου τρέμουν και μετά απο λίγο νιώθεις να ανεβαίνεις,να πετάς ψηλά και δεν θες να κατέβεις!Δεν ακούς δεν βλέπεις δεν σε νοιάζει τίποτα..

Στόχος σου?Να βγάλεις όση ενέργεια έχεις και να εκτονωθείς ψυχικά και σωματικά..

Κάπως έτσι νιώθω..ένα σώμα χαμένο..μέσα στον κόσμο,που μπορεί όμως και ανασαίνει!..

Fail

Ο ήλιος έχει δύσει,οι ελπίδες έχουν φύγει και η νύχτα περιμένει να πάρει την θέση της δίπλα στο φεγγάρι που υψώνεται στον ουρανό..Η παράσταση μόλις τέλειωσε και οι μάσκες έπεσαν με ή χωρίς την θέληση τους...Κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή μας?Μια παράσταση που παίρνουμε μέρος καθημερινά..
Ένα στήριγμα ένα καλό αποτέλεσμα κάτι τέλος πάντων θα σου έδινε την ευκαιρία να συνεχίσεις..να κοιτάζεις ψηλά και να προχωράς..Το αντίθετο όμως τι καταστάσεις επιφέρει?Δυστυχώς στον πόλεμο υπάρχουν πολλές παράπλευρες απώλειες..πως τις αντιμετωπίζουμε όμως?
Η απελπισία χτυπάει την πόρτα μας και εμείς της ανοίγουμε για να την φιλοξενήσουμε στην καρδία μας..Δεν ξέρω πόσο καιρό κρατάει η διαμονή της...αλλά γνωρίζω κάτι άλλο!

Για να φτάσεις στην λύτρωση...πρέπει να περάσεις πρώτα απο την απελπισία!

Παραμύθια

Πολύ καιρό απών..αλλά έπρεπε να αναζητήσω την ψυχή μου..έτσι λίγο πιο βαθιά από το συνηθισμένο.
Ένα ταξίδι,πολλές εικόνες,αμέτρητα βιβλία,υπερβολικές σκέψεις,δύσκολα συναισθήματα....
ένα παραμύθι που σιγά σιγά ξεθωριάζει από τις δυσκολίες του χρόνου..ένα παραμύθι λοιπόν,που δεν θέλω να ξυπνήσω,θέλω έστω και μια φόρα να το ζήσω για λιγο παραπάνω..Όλοι έχουμε δικαίωμα για μια και μοναδική φορά!
Δεν ξέρω τι θα ήμουν διατεθειμένη να κάνω,για να νιώσω αυτό που τόσο καιρό ονειρεύομαι..μπορεί να μην την αξίζω αυτήν την χαρά της στιγμής αλλά την χρειάζομαι..σαν την ανάσα για να ζήσω...
Κάθε φορά που αντικρίζουμε κάτι που θα θέλαμε δικό μας αλλά για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν είναι..πέφτει η καρδιά μας και το εγώ μας και γίνεται ένα με το πάτωμα,ο ουρανός συννεφιάζει κ η γη δεν μας χωράει..Αλλά το ερώτημα παραμένει..γιατί δεν είναι δικό μας?τι έχουμε κάνει λάθος?

Θέλω να σταματήσω τον χρόνο,να νιώσω άνθρωπος για λίγο..και μετά ξανά πάλι από την αρχή..
Γιατί αύτο είναι μόνο σίγουρο...

Ραντεβού στο ίδιο μέρος..για το ίδιο έργο...