Η ζωη ε3ω απο το τζαμι μου..

Γιατί η ζωή μου να ξετυλίγεται σε ένα κομμάτι χαρτί,που δν μπορώ κ έγω ν αλλάξω το κατεστημένο? Αυτό που πάντα η καρδιά πωθεί,ο καιρός δν τ εκτιμά κ τ δάκρυα πέφτουν σαν τν βροχή,τν κόρη τ θεού χειμώνα.Έξω απ ένα τζάμι,έτσι είναι η ζώη.Κ εγώ αδύναμη μέσα απ μια χαραμάδα να με αγγίζουν πότε-πότε οι ακτίνες του ήλιου μετά τ ουράνιο τοξο.Η ζωή σ ένα παιχνίδι,όποτε θες ανοίγεις το τζάμι κ μπένεις μέσα.. Τότε όμως γίνεσαι 8εατής κ χάνεις τν ρόλο τ πρςταγωνιστή.Αν κάτσεις μέσα κ δν θές να βγείς έξω τότε τ όνειρα σ τ βλέπεις να περνάνε απ μπροστά σ κ ν φεύγουν.. Τι γίνεται όμως όταν προσπαθείς ν ανοίξεις το τζάμι,αλλά αυτό δν λεεί ν ανοίξει? Τ κλαδί π σπαεί έξω απ τν κόσμο μσ κ ανακαλύπτουμε τν τραγική αλήθεια,ένα εγκαταλειλημένο σπίτι π μέσα βρίσκοντε στς σκονισμένες γωνίες τ όνειρα κ οι ελπίδες μας...τ΄ςρα σβήνουν κ αργοπε8αίνουν.Κ εμείς οι τραγικοί θεατές μιας αλλελένδετης κατάστασης,φοβισμένοι κάτω απ ένα πάπλωμα,περιμένωντας ν περάσει η μπόρα... Τ γυαλί π σπάει κ τ λουλούδι π μαρένεται π αποδικνύει τ τέλος τν πράξεων,τ τέλος γύρω μ.. Τ τέλος τς αιωνιότητας! The end of eternity!