Πάλι εδώ

Ανοιχτή μπαλκονόπορτα.Αεράκι,περασμένες δώδεκα.Ψύχρα κάνει,δεν πειράζει,δεν θα κλείσω μου αρέσει.

Έχουμε πρωινό ξύπνημα αύριο αλλά όρεξη για ύπνο πουθενά.Ένα τραγούδι στο ριπιτ και πάμε πάλι.

Ο ειρμός της σκέψης μου είναι ασύλληπτος σήμερα.Λογικό μου φαίνεται,όπως αισθάνεσαι  και ότι είδους σκέψης έχεις,βγαίνει αντίστοιχα και προς τα έξω.

Όλοι μας περνάμε στην ζωή μας φάσεις στις οποίες κάνουμε "άρνηση".Μμμ ενδιαφέρον,δηλαδή τι,δεν θέλουμε να αντιδράσουμε σε γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω μας ή απλά νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε?Η απάντηση νομίζω βρίσκεται κάπου στην μέση.Συνήθως,συμβαίνει κάτι σοβάρο,ξαφνικά χωρίς καν να καταλάβουμε πως που πότε και γιατί συνέβει.Πολύ ωράια,αυτές οι ερωτήσεις μπορεί να μην καταφέρουν να απαντηθούν και ποτέ-πόσο αισιόδοξη πλέον-.Όταν όμως το πακέτο συνοδεύεται απο ανικανότητα δράσης,τότε ζορίζει.

Τι να κάνεις,όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα?Ειρωνεία προφανως...

Δεν ξέρω τι κάνουμε φίλοι μου...

Ψάχνουμε στα βράδια μας...