Κάτι και για μένα*

Μα τι ψάχνουμε εν τέλει?Ψάχνουμε το τέλειο ή το ιδανικό?Τέτοιες φαντασιώσεις έχουμε?

Αν όντως οδεύουμε προς τα εκεί τότε δυο περιπτώσεις υπάρχουν,είτε να το βρούμε και -ω ναι μάντεψε- να είναι ψεύτικο είτε να μην το βρούμε ποτέ,να αναλωνόμαστε άδικα.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οφείλεις να συμβιβάζεσαι με τα πάντα.Που θέλω να καταλήξω όμως,

δεν θα είναι πάντα εύκολο,θα σε πληγώσουν,θα πληγωθείς λίγο πολύ και πάρα πολύ.

Και τώρα το αναμενόμενο.Οι άνθρωποι είναι κτητικά όντα,εγωιστικά πλάσματα,και συνηθίζουν αυτούς που έχουν πονέσει,να τους υποτιμούν.Γιατί άραγε?Μήπως γιατί θεώρησαν την αξιοπρέπεια του άλλου έφορο έδαφος?

Όταν κάποιος δεν μιλάει,προφανώς δεν θέλει να μιλήσει,θέλει να ξεχάσει,θέλει να ξεχάσει τα εκτρώματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Στόμα έχω μα μιλιά δεν έχω,σέβομαι ακόμα,μην το ξεχνάς*