Απογεύματα.

Είναι κάτι απογεύματα που τα ερωτεύομαι...

Ξέρετε αυτά τα οποία έπονται απο μια πολύ κουραστική μέρα,γεμάτη με υποχρεώσεις και δουλειές.

Κάθομαι στο παράθυρο,αναπνέω τον φθινοπωρινό αέρα και νιώθω το αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπο μου.Είναι ότι πρέπει.

Δεν σκέφτομαι το μετά,ποιο το νόημα?προβλέπεται μεγάλο βράδυ και σήμερα αλλά αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι γιατί να μην απολαύσουμε την κάθε στιγμή του?

Εκεί έχω καταλήξει-ναι,είπα όχι στην γκρίνια-!

Τελικά τα σημαντικά είναι άλλα.Όλα εκείνα που μας φαίνονταν δεδομένα μέχρι την στιγμή εκείνη που τα πήρανε μακρυά μας και μας τα στερείσανε.Μπορούμε όμως να τα αποκτήσουμε μέρα με την μέρα.Κομμάτι το κομμάτι.

Ησυχία,δεν με τρομάζει.