Πόσο ακόμα?

Δεν ξέρω για τι ακριβώς να γράψω,είναι αυτή η ανάγκη που νιώθεις όταν θες να πεις πολλά,αλλά είναι όντως τόσο πολλά που δεν ξέρεις τι να περιγράψεις πρώτο,σε ποιο να επικεντρωθείς και το μόνο που σου βγαίνει είναι ένα "Δεν είμαι καλά".

Ο καιρός περνάει,οι αναμνήσεις φεύγουν ξαναέρχονται και ο καθένας αργά η γρήγορα γυρνάει στο "λιμάνι του".
-Μεταφορικά ή κυριολεκτικά δεν έχει σημασία-
Το λιμάνι αυτό λοιπόν,έχει μια ιστορία,προσωπική για τον καθένα,με κλάματα,αγάπη,πόνο και χαρά.Μπορεί να έχει και πολλές ιστορίες.Μερικές να μοιάζουν,άλλες να είναι μοναδικές,άλλες να είναι ίδιες με τις επόμενες κι άλλες να έχουν τρομερές αντιθέσεις.Τι γίνεται όμως όταν εσύ επιλέγεις να διαβάζεις την ίδια ιστορία συνεχόμενα?τι γίνεται όταν θες να κλείσεις αυτό το βιβλίο?
Και όχι για να ανοίξεις ένα επόμενο..αλλά για να μην ανοίξεις κανένα,κανένα άλλο.

Έχεις φοβηθεί,έχεις τρομάξει,έχεις αγαπήσει και έχεις πονέσει πολύ και θες μια αδράνεια,δεν ξέρεις ούτε ο ίδιος τι θες,αλλά λέμε τώρα ..

Το μυαλό δουλεύει,σκέφτεται,θυμάται...αχ και όταν θυμάται..είναι σαν να ανοίγει το κουτάκι της καρδιάς σου και οι αναμνήσεις να τρέχουν να κάνουν αγώνα δρόμου για το ποια θα φωνάξει πρώτη μέσα στ αυτιά σου.
Δάκρυα,δάκρυα που βγαίνουν χωρίς τα μάτια να το θέλουν ..


Ένα όμορφο αυγουστιάτικο φεγγάρι υψώνεται στον ουρανό,με προσκαλεί να πάω κάπου έξω εκεί μαζί του .. που θα μας βγάλουν πια αυτά τα ταξίδια*