Είμαι απαράδεκτη το ξέρω.Έχω να γράψω απο τον καιρό του Νώε και ίσως και πιο πριν.Αγαπημένο μου μπλογκ συγνώμη που σε έχω παραμελήσει αλλά μου έχουν πέσει πολλά μαζεμένα τον τελευταίο καιρό.Μόνο δικαιολογίες- όχι! αλήθεια λέω.
Δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ.Δεν ξέρω πως έφτασα εγω βασικά.Με κοιτάω στον καθρέπτη και είμαι η ίδια,δεν έχω αλλάξει,Και κοιτάω και μέσα μου και δεν βρίσκω τίποτα πλέον δικό μου.Που είμαι?Γιατί έφυγα?Ρητωρικό αυτό,ξέρω γιατί έφυγα,αλλά γιατί να συμβεί αυτό το "γιατί"?
Εντάξει,δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με δύσκολα-και αποκλίεται η τελευταία xoxo- αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.Όλα με τρομάζουν.Με τρομάζει να βγώ έξω το βράδυ να ξενυχτίσω γιατί εμμμ ναι όλο και κάτι θα μου έρθει στο μυαλό και δεν θα είμαι καλά.Με τρομάζει να παω για αυτόν τον ριμαδοκαφέ με φίλους γιατί εμμμ πάλι μάλλον δεν θα αισθάνομαι άνετα και όμορφα.Με τρομάζει η κωλοεξεταστική γιατί εαααααν δεν γράψω καλά εμμ μάλλον θα νιώσω ακόμα πιο πάτωμα με τον εαυτό μου.Γενικά σε λίγο θα αρχίσω να φοβάμαι να πηγαίνω και στην τουαλέτα το βράδυ αν δεν είναι ανοιχτά τα φώτα.Οk,αυτό ήταν πλάκα,λατρεύω το σκοτάδι.
Τέλος πάντων,εκεί που έχω καταλήξει είναι ότι όλη αυτή η περίεργη φάση δεν θέλω να βγω απο το σπίτι-αφήστε με μόνη μου-περνάω και μόνη μου καλά-love crying-θα γίνω καλόγρια- είναι ok για τον ψυχολογικό μου κόσμο αυτήν την περίοδο,και πώς η φάση του gossip girl μέρα νύχτα-yeiiii- θα περάσει δεν καίγομαι,Αυτό που με προβληματίζει είναι το γιατί.Γιατί?Εσυ μωρή που νόμιζες πως είσαι δυνατή σέρνεσαι τώρα και κάνεις παρέα με τα καταθλιπτικά κενά σου.Εντάξει έγινα λίγο παραπάνω σκληρή απο όσο θα πρεπε αλλά μου αξίζει μπας και ξυπνήσω και δω ότι η ζωή συνεχίζεται και εγώ δεν μπορώ να μένω κολλημένη σε προβλήματα που δεν μπορώ να αλλάξω.
Δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ.Δεν ξέρω πως έφτασα εγω βασικά.Με κοιτάω στον καθρέπτη και είμαι η ίδια,δεν έχω αλλάξει,Και κοιτάω και μέσα μου και δεν βρίσκω τίποτα πλέον δικό μου.Που είμαι?Γιατί έφυγα?Ρητωρικό αυτό,ξέρω γιατί έφυγα,αλλά γιατί να συμβεί αυτό το "γιατί"?
Εντάξει,δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με δύσκολα-και αποκλίεται η τελευταία xoxo- αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.Όλα με τρομάζουν.Με τρομάζει να βγώ έξω το βράδυ να ξενυχτίσω γιατί εμμμ ναι όλο και κάτι θα μου έρθει στο μυαλό και δεν θα είμαι καλά.Με τρομάζει να παω για αυτόν τον ριμαδοκαφέ με φίλους γιατί εμμμ πάλι μάλλον δεν θα αισθάνομαι άνετα και όμορφα.Με τρομάζει η κωλοεξεταστική γιατί εαααααν δεν γράψω καλά εμμ μάλλον θα νιώσω ακόμα πιο πάτωμα με τον εαυτό μου.Γενικά σε λίγο θα αρχίσω να φοβάμαι να πηγαίνω και στην τουαλέτα το βράδυ αν δεν είναι ανοιχτά τα φώτα.Οk,αυτό ήταν πλάκα,λατρεύω το σκοτάδι.
Τέλος πάντων,εκεί που έχω καταλήξει είναι ότι όλη αυτή η περίεργη φάση δεν θέλω να βγω απο το σπίτι-αφήστε με μόνη μου-περνάω και μόνη μου καλά-love crying-θα γίνω καλόγρια- είναι ok για τον ψυχολογικό μου κόσμο αυτήν την περίοδο,και πώς η φάση του gossip girl μέρα νύχτα-yeiiii- θα περάσει δεν καίγομαι,Αυτό που με προβληματίζει είναι το γιατί.Γιατί?Εσυ μωρή που νόμιζες πως είσαι δυνατή σέρνεσαι τώρα και κάνεις παρέα με τα καταθλιπτικά κενά σου.Εντάξει έγινα λίγο παραπάνω σκληρή απο όσο θα πρεπε αλλά μου αξίζει μπας και ξυπνήσω και δω ότι η ζωή συνεχίζεται και εγώ δεν μπορώ να μένω κολλημένη σε προβλήματα που δεν μπορώ να αλλάξω.